هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات عمیق عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق، هجران، و اضطراب خود سخن می‌گوید. او از نگاه پر شور معشوق، بی‌قراری عشق، و تأثیرات روحی و جسمی آن می‌نویسد. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی مانند پرواز روح به سوی معشوق و بی‌اعتنایی به دوزخ به خاطر عشق وجود دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات عرفانی و احساسی نیاز به بلوغ فکری و تجربه بیشتری دارد.

شمارهٔ ۵۱۷

درین دریای بی‌بن چون حبابم
نفس تا می‌کشم از دل خرابم

ندارد چرخ با این شور چشمی
نمک چندان که ریزد بر کبابم

به یاد دوست روح آید به پرواز
دگر در خم نمی‌گنجدت شرابم

تو دیر از جا درآ، من زود خجلت
تو تا آتش برافروزی من آبم

چو مالامال حسن آیم از آن کوی
به دیده در نیاید آفتابم

ز ذوق دیدن رویش به محشر
شب مردن نخواهد برد خوابم

جزای مهربانی‌ها مرا بس
که آرد انتقامش در حسابم

نیندیشم ز دوزخ یک سر موی
به هجران گر نفرمایی عذابم

تب بی‌تابیم را این دوا بس
که گیرد غمزه نبض اضطرابم

به فکر آن دهان در تنگنایم
ز تاب آن کمر در پیچ و تابم

چنان فیّاض محرومم ز گلزار
که بوی گل نیاید از گلابم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.