بس که دیدم همه سوان بت هرجائی را
هیچ نشناخته ام معنی تنهایی را

نیست مغزم دمی از نکهت زلفش خالی
تا چه سر است نهان این سر سودائی را

زاهدا دور شو از باده پرستان که به طبع
تاب خشکی نبود مردم دریائی را

تاکه مشغول صفاتی نبری راه به ذات
بگذر از عالم نی گر طلبی نائی را

درمژه تا چه فسون باشدش آن خسرو حسن
تا به اکنون که نکو کرده صف آرائی را

سیم اشک وزر چهرم بودار هیچم نیست
عشق تو داده به من فقر و توانائی را

زیر این طاق مقرنس نسزد منزل دل
خانه سخت است مکان مردم صحرائی را

کور باید نظر از هر چه به جز طلعت دوست
گرچو جیحون طلبی لذت بینایی را

نیکنامی است چو مطبوع بدوران امیر
مپسند از دل ما این همه رسوائی را

خان دریا دل صافی گهر راد حسین
که فلک ختم بدو ساخته مولائی را

«جیحون یزدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir