شرف دهد چو نگارین من دبستان را
کشد زرشک دبستان هزار بستان را

ببین بطره و لعلش اگر ندیدستی
به دست اهرمنی خاتم سلیمان را

به جز تعلق رنگین رخش به مشکین زلف
چنین علاقه کم افتد به کفر ایمان را

مرا تصور چهرش کجا دهد تسکین
که تشنگی نبرد وصف آب عطشان را

گشاده دست تطاول بروی اوتا زلف
ز رهزنی به قفا بسته دست شیطان را

مرا که بیدل و دینم ز زلف او چه هراس
که نیست وحشت خاطر زدزد عریان را

به دامن شب زلفش نمیرسد چون دست
سزد چو صبح اگر بر درم گریبان را

مگر به گندم از آن خال جلوه دید آدم
که خود به نیم جوان کاشت باغ رضوان را

مرا که در رمضان هم زچشم او مستی است
چرا به بدرقه پویم به باده شعبان را

همی چو زلف تو افتادگی کند جیحون
گدا نگر که پی همسریست سلطان را

«جیحون یزدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir