هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از عشق و دل‌بستگی به معشوق و زیبایی‌های طبیعت سخن می‌گوید. شاعر از عشق شدید، دل‌آزردگی، و زیبایی‌های باغ و صحرا صحبت می‌کند و از مفاهیمی مانند عبادت، زهد، و مستی معنوی نیز بهره می‌برد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه و عرفانی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی اشارات به مستی و مفاهیم انتزاعی عرفانی نیازمند درک بالاتری از ادبیات است.

شمارهٔ ۴۷ - در مدح بهار و وصف نگار خود گوید

به بستان شو که شاخ از باد خلعت‌ها همی‌پوشد
تقاضا کن که هر گلبن همی با حور می‌کوشد

نه چشم است آنکه بر صحرا جنان باغ کم بیند
نه گوش است آنکه در بستان سماع مرغ ننیوشد

کنون عابد کند مسیتی و جان و مال در بازد
کنون زاهد کند خرد سیکی و هر چش هست بفروشد

ز گلبن بلبل اندر شوق وقتی خوش همی‌دارد
ز دلبر بی‌دل اندر عشق جامِ می همی‌نوشد

جهان از تف و نم جوشد مرا بی‌تف و نم بنگر
که چون از هیزم و سودام دیگ عشق می‌جوشد

نیارم برد بر صحرا نگارم را کز آن ترسم
که رویش باد بخراشد دلم در سینه بخروشد

به باغش هم نشاید برد کان زیبای رعناسر
کلاه شاخ برگیرد قبای مرغ در پوشد

قوام عشق این دلبر مسلم شد قوامی را
که دارد مهر آن آهو که شیر از شیر نر دوشد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۶ - در غزل است
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۸ - غزلی است که در عید فطری گفته است
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.