هوش مصنوعی:
این متن بیانگر احساسات شاعر دربارهٔ تنهایی، محنت و هجران است. شاعر از زندگی پر از رنج خود و دوری از دیگران سخن می‌گوید و از این که تنها سنگ قبرش را می‌بیند، ابراز ناراحتی می‌کند. همچنین، او از این که دیگران برای راندن او زحمت می‌کشند، اظهار ناراحتی می‌کند و در پایان، از ناله‌های خود در زیر تیغ سرنوشت سخن می‌گوید.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، موضوعاتی مانند تنهایی، محنت و مرگ نیاز به بلوغ فکری و تجربهٔ زندگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل ۲۴۶
تو و هر روز و بزم عشرت خویش
من و شبها و کنج محنت خویش
منم با محنت روی زمین خوش
نگه دار آسمان گو راحت خویش
ز هجران مردم و بر سر ندیدم
کسی را غیر سنگ تربت خویش
مکش زحمت برای راندن ما
که ما خواهیم بردن زحمت خویش
به زیر تیغ او نالید وحشی
فتادش سربه پیش از خجلت خویش
من و شبها و کنج محنت خویش
منم با محنت روی زمین خوش
نگه دار آسمان گو راحت خویش
ز هجران مردم و بر سر ندیدم
کسی را غیر سنگ تربت خویش
مکش زحمت برای راندن ما
که ما خواهیم بردن زحمت خویش
به زیر تیغ او نالید وحشی
فتادش سربه پیش از خجلت خویش
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل ۲۴۵
گوهر بعدی:غزل ۲۴۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
