ز خون دل شده رنگین دو دیده ی تر ما
بهار لاله ما گل کند ز ساغر ما

چرا چو شمع به بالین ما نمی آیی
ز انتظاری بی حد سفید شد سر ما

گذشت عمر و دل ما به آرزو نرسید
در آشیانه ی ما پیر شد کبوتر ما

به پای تکیه ما سفر فرو نمی آرد
کلاه گوشه ی معشوق ما قلندر ما

ستاره سوختگان چون سپند سبز شدند
کجاست گریه ی ابر بهار اختر ما

زدی به تیغ و بریدی و ساختی پامال
چه روزها که نه افکنده ای تو بر سر ما

به سیدا نظر مرحمت نمی سازی
ز چشم دام تو افتاده صید لاغر ما