در صدف آب شد از کسب هوا گوهر ما
ریخت از بیضه برون ناشده بال و پر ما

شمع از تربت پروانه زیارتگاه است
جنگ دارند بتان بر سر خاکستر ما

بر زمین دوخته چشمیم ز کوتاهی دست
عمرها شد که فتادست کلاه از سر ما

دهن ساقی ما پر ز دعای قدح است
شیشه از دور زند بوسه لب ساغر ما

اثر سوختگان تا به قیامت باقیست
می توان شمع برافروخت ز خاکستر ما

خواب آسودگی و بالش مخمل دور است
می برد شبنم گل آرزوی بستر ما

سیدا شانه صفت پنجه او خشک شود
هر که خواهد که نهد دست کرم بر سر ما