فلک گردباد ره کاروانت
زمین گرد نعلین سرو روانت

خضر برگ سبزی ز گلزار جودت
مسیحی بود شبنم بوستانت

مراد از شب لیلة القدر باشد
نشان از دو گیسوی عنبرفشانت

چو شمع است پیوسته ورد زبانم
سر من فدای تو و خاندانت

شب از کوچه گردان زلف سیاهت
بود صبح شمع سر پاسبانت

کشم پا ز دامن شوم در سراغت
شمارند شاید ز دامن کشانت

چه خوش روز باشد که مانند خورشید
سر خود کنم فرش بر آستانت

چه حد سیدا را که وصف تو گوید
قلم را زبان شق شده از بیانت