شعله خوبانی که هر یک آفت پروانه اند
پیش شمع روی او چون شمع ماتمخانه اند

عشقبازان مو به مو دانند حال تیره ام
سینه چاکان روشناس زلف همچون شانه اند

دست اگر یابند به چشمان یکدگر را می خورند
اهل عالم صورت دیوار را همخانه هند

غافلان را می برد از جای اندک وسوسه
سر به بالین ماندگان محتاج یک افسانه اند

بی خودند از یاد محشر سیدا فرزانگان
عاقلان در فکر کار خویشتن دیوانه اند