هوش مصنوعی: شاعر در این متن با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، احساس بی‌قراری، ناپایداری و گمگشتگی خود را بیان می‌کند. او خود را به موج دریا، حباب، پروانه‌ای در شعله، شبنم بی‌آرام و سراب تشبیه می‌کند که همگی نماد بی‌ثباتی و فنا هستند. در عین حال، اشاره‌ای به فقر و روشنایی درونی نیز دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین استفاده از استعاره‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۴۶۳

به دریا کرده ام خو موج آبم می توان گفتن
به کف دارم سر بی تن حبابم می توان گفتن

به شاخ شعله دارم آشیان مانند پروانه
سمندر طینتم مرغ کبابم می توان گفتن

به باغ دهر چون شبنم ندارم خواب آسایش
چو اهل کاروان پا در رکابم می توان گفتن

به مردم می نمایم خویش را و لیک نابودم
در این صحرای بی پایان سرابم می توان

لباس فقر و طبع روشنی ای سیدا دارم
به زیر ابر پنهان آفتابم می توان گفتن
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
# عرفان # فلسفه
۱۳۰ حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۶۲ - قطعه
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۶۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.