هوش مصنوعی: این شعر از بهار و زیبایی‌های طبیعت سخن می‌گوید، اما در عین حال از غم‌ها و دغدغه‌های درونی مانند عشق، دوری از یار، و پرسش‌های فلسفی درباره زندگی و اعمال انسان نیز یاد می‌کند. شاعر از مفاهیمی مانند گل، لاله، مرغ، آهو، و شیخ استفاده می‌کند تا احساسات خود را بیان کند.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از ابیات مانند «داغی که بود بر جگر ما و لاله کو» حاوی احساسات عمیق و غمگینی هستند که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۴۹۵

آمد بهار بر کف ساقی پیاله کو
در صحن بوستان گل و بر دشت لاله کو

گل کرده غنچه و قفس از جوش نوبهار
ای مرغ بال بسته تو را آه و ناله کو

گردیده اند رام به صیاد آهوان
آن وحشی که بود به چشم غزاله کو

کردی چو صفحه نامه اعمال خود سیاه
ای بوالفضول مزد کتاب و رساله کو

بهر هوای نفس ز خلوت شدی برون
ای شیخ شهر طاعت هفتاد سال کو

خط آمد و گرفت ز یار انتقام ما
ای آنکه بود صاحب چندین حواله کو

ای سیدا ز عشق نشانی به دهر نیست
داغی که بود بر جگر ما و لاله کو
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۹۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۹۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.