ز جان خویش اگر عاشقان نظر گیرند
گمان مکن نظر از روی یار برگیرند

مرا بکشت غم یار لیک از آن شادم
که کشتگان غمش زندگی ز سر گیرند

مرا ز حالت مجنون خبر دهند دو دوست
روا بود که ز احوال هم خبر گیرند

غلام همت آن رهروان چالاکم
که از دو کون ره عالم دگر گیرند

ز سنگ حادثه بشکسته بال مرغانند
که همچو بیضه فلک را بزیر پر گیرند

غزال طعمهٔ شیر است لیک ز آهوی چشم
بگاه صید یتان ره بشیر نر گیرند

صغیر طول‌ امل کن رها که هشیاران
مراین دو روزهٔ ایام مختصر گیرند