از آنکه گنج غمت جا گرفت در دل خاک
بعشق خاک همی دور میزند افلاک

چو دیدم ابروی محرابی تو دانستم
که چیست سر سجود فرشتگان بر خاک

مرا مران ز در خویش و هر چه خواهی کن
که جز ز درد جدائیت من ندارم باک

هزار مرتبه از عمر جاودان خوشتر
اگر تو تیغ کشی بر سرم بقصد هلاک

خوش است دل بحبیبی مرا و از بر تو
نمیبرم دل خود را که لاحبیب سواک

مگو صغیر چه دیدی ز تیغ ابرویم
ببین بر این دل مجروح و سینهٔ صدچاک