چون روز ازل رخت به میخانه کشیدیم
امروز عجب نیست که پیمانه کشیدیم

در حشر چو پرسند ز کردار بگویم
عمری همه را ناز ز جانانه کشیدیم

دیدیم چو زنجیر سر زلف بتان را
فریاد و فغان از دل دیوانه کشیدیم

از طره اش آرند بما تا خبر دل
منت ز صبا گاه وگه از شانه کشیدیم

از سوختن خود به بر شمع عذارش
سدی بره صحبت پروانه کشیدیم

یکتار از آن گیسوی پرچین و گره بود
آنرشته که در سبحهٔ صد دانه کشیدیم

دیدیم چو خلقی همه بیگانه ز عشقد
پا یکسر از آن مردم بیگانه کشیدیم

تا حشر به میخانه مقیمیم صغیرا
چون روز ازل رخت به میخانه کشیدیم