من نخواهم بکسی زهد و ریا بفروشم
گو همه خلق بدانند که می‌مینوشم

واعظ بیهده‌ام وعظ مفرما که بود
در بر پیر مغان رهن کلامی گوشم

دستبرد غم عشق تو بنازم ای دوست
که ببرداست ز تن طاقت و از سر هوشم

گر نه از بهر نثار قدمت بود سرم
زیر این بار گران هیچ نرفتی دوشم

پای تا سر همه در ذکر گل روی توام
گرچه لب دوخته و غنچه صفت خاموشم

با کسی انس نگیرد دلم از خلق جهان
جز خیالت که مصور شده در آغوشم

چونکه غمگینی من باعث خرسندی تست
روز و شب در پی غمگینی خود میکوشم

هر زمان روی تو را مینگرم همچو صغیر
دیده یکبارگی از هر دو جهان میپوشم