هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، به موضوعاتی مانند عشق، مستی معنوی، گذر زمان و بی‌ثباتی دنیا می‌پردازد. شاعر از دل‌سپردن به معشوق، نوشیدن صهبا در مجلس عاشقان، و بینش‌های فلسفی درباره زندگی سخن می‌گوید. همچنین، اشاراتی به ناپایداری دنیا و عظمت عشق الهی دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، اشارات به می‌نوشی و مستی معنوی نیازمند درک بالاتری از ادبیات غنی فارسی است.

شمارهٔ ۳۷۰

عشقت سپرد از دل دیوانه بدیوانه
این گنج کند منزل ویرانه بویرانه

در مجلس ما دلها بخشند بهم صهبا
می دور زند اینجا پیمانه به پیمانه

می با همه نوشیدم یک می‌همه جا دیدم
هرچند که گردیدم میخانه بمیخانه

خورشید ضیاگستر نبود زیک افزونتر
بینیش به هر کشور کاشانه به کاشانه

مشکل مکن آسانرا یکجا بفشان جانرا
تا چند بری آنرا جانانه به جانانه

در سوختن ار لذت نبود ز سر همت
گیرد ز چه رو سبقت پروانه بپروانه

هر کس بجهان آید دانی چه از آن زاید
چون رفت بیفزاید افسانه به افسانه

بس قصر که از شاهان بنیاد شد و بر آن
شد فاخته کوکو خوان دندانه به دندانه

از طبع صغیر اکنون‌ام د غزلی بیرون
شد گنج ورا افزون دردانه به دردانه
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۶۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.