قافله ای بُد به رهی رهسپار
شد به کف رهزن چندی دچار

یک تن از آن قافله ز اندازه بیش
گشت هراسان و فکار و پریش

گفت به وی دیگری این حال چیست
یا مگرت‌ امتعه و مال چیست

گفت مرا زر بود اندر ببار
با گهر و لعل و در شاهوار

گفت گمان کن ز کفت راهزن
آن بربوده است عطا کن به من

تا مگر آنرا بسلامت برم
باز بدستت ز وفا بسپرم

داد ز استر بکف وی عنان
او بملا رفت سوی رهزنان

بانک زدندش که چه داری به بار
گفت زر و لعل و گهر بیشمار

باورشان نامد از آن راست کیش
از چه سبب از کجی طبع خویش

دست نکردند به سویش دراز
او به شعف می شد و می گفت باز

رحمت حق شامل آن طبع راست
کاین سخن راست از آن طبع خاست

«راستی آور که شوی رستگار»
«راستی از تو ظفر از کردگار»

راستی ار هم تو ظفر خواستی
همچو صغیر آن طلب از راستی

«صغیر اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir