بود دو تن را دو درخت کهن
حاسد و محسود بدند آن دو تن

خواست شبی حاسد شوریده بخت
قطع ز محسود نماید درخت

جست یکی اره کش تیشه زن
گفت درختی است فلانجا ز من

زود برو قطع کن از ریشه‌اش
ریشه بر آور ز دم تیشه‌اش

آن شجر پیر فکن ای جوان
باز بیا اُجرت زحمت ستان

داد نویدش بسی و ره نمود
سوی درختی که ز محسود بود

او به شب تیره روان شد به راه
راه غلط کرد و برفت اشتباه

مقترن‌ آمد به درخت حسود
قافیه را باخت که این آن نبود

الغرض افکند ز پا آن شجر
با کشش اره و ضرب تبر

باز بیامد بر حاسد چو باد
گفت کرم کن که درخت اوفتاد

داد به وی اُجرت و دلشاد شد
ساعتی از قید غم آزاد شد

رفت شب و روز پدیدار گشت
خفته بدان فتنه و بیدار گشت

یک تنش‌ آمد ز محبان ببر
داد از آن واقعه بر وی خبر

گفت درخت تو بریدند دوش
زین سخنش رفت ز سر عقل و هوش

بافت چه رخ داده از آن مات شد
مات همانا ز مکافات شد

گفت ملامت به خود و این سخن
ورد زبان ساخت به هر انجمن

ای که ستم بر دگران می کنی
تیشه تو بر ریشه خود می‌زنی

آری اگر راه به وحدت بریم
ما همه در اصل ز یک گوهریم

با هم اگر نیک و اگر بد کنیم
هرچه کنیم آن همه با خود کنیم

پند صغیر است دُر شاهوار
ساز به گوش دل خود گوشوار

«صغیر اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir