اسب سواری لب آبی رسید
مرکبش از پویه بماند و رمید

زجر همی کردش و همت گماشت
اسب بجا مانده و سودی نداشت

صاف ضمیری که بدش جان پاک
آب بیالود به یک مشت خاک

اسب گذر کرد و سوار از شگفت
دامن آن مرد چو گردی گرفت

گفت که این پرده چه اسرار داشت
مرد چنین بهر وی اظهار داشت

گفت که اسب تو در این آب دید
عکس خود و از تو عنان در کشید

نخوت خودبینی اش از راه برد
پای پی سرکشی اینسان فشرد

حیلتی از بهر وی انگیختم
عکس ورا خاک به سر ریختم

آب شد آلوده به خاک و دگر
عکس نشد در نظرش جلوه‌گر

در ره خود مانع و حایل نیافت
رست از آن دام به رفتن شتافت

راستی اندر ره رهرو خطر
نیست ز خود بینی و نخوت بتر

طالب حق صاحب تمکین شود
هرکه ز خود رست خدابین شود

کار به توفیق برآید صغیر
دامن بخشندهٔ توفیق گیر

«صغیر اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir