هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، بیانگر ناامیدی و دوری از معشوق است. شاعر با استفاده از تضادها و پرسش‌های بلاغی، فاصله‌ی بین خود و معشوق، ناکامی‌های عاشقانه، و بی‌قراری روحش را به تصویر می‌کشد. همچنین، اشاراتی به مفاهیمی مانند عشق نافرجام، بی‌اعتباری در عشق، و حتی نوشیدن می به عنوان گریزی از درد دارد.
رده سنی: 16+ متن شامل مضامین عاشقانه‌ی پیچیده، ناامیدی، و اشاره‌های غیرمستقیم به می‌نوشی (که ممکن است نیاز به توضیح برای مخاطبان جوان‌تر داشته باشد) است. درک کامل این شعر نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد.

شمارهٔ ۱۶

من کجا، آرزوی وصل دلارام کجا
دل نومید کجا، وین طمع خام کجا

جان ناشاد که و آرزوی شادی چه
دل ناکام کجا و هوس کام کجا

تو چو گل پرده نشین، من چو صبا پرده شکاف
تو نکونام کجا و من بدنام کجا

ای که عزت طلبی، در طلب خواری باش
ذوق تعظیم کجا، لذت دشنام کجا

کس چه داند که تو می می خوری و می باشی
شب کجا، روز کجا، صبح کجا، شام کجا

میلی آرام ندارد چو سگ بی صاحب
کی شد آن آهوی وحشی به کسی رام، کجا
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.