چو دل فتاد ز پا، غمزه‌‌اش ز کین برخاست
چو زخم خورده که خون ریزیش از کمین برخاست

ز ناامیدی هم صحبتان او خجلم
که از نشستنم آن سرو نازنین برخاست

به خواب اگر نه شهیدی گرفت دامانش
چرا ز خوابگه ناز شرمگین برخاست

رقیب از نگه دور دوست، شادم یافت
به غایتی، که ز پهلوی او غمین برخاست

چنان شکفته برآمد به دار، میلی زار
که از نظارگیان بانگ آفرین برخاست

«میرزا قلی میلی مشهدی »
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir