می‌رسی قاصد و دل را به تپیدن داری
باز گویا خبر نامه دریدن داری

چون کند غیر سخن، بهر فریب دل من
رو بگردانی و خود را به شنیدن داری

آشکارا طلبی باده و نتوان پرسید
که نهان با که سر باده کشیدن داری

در پی‌اش ای دل مشتاق ز پا افتادی
وز هجوم طلب امید رسیدن داری

سر انگشت که چون غنچه سوسن کردی
از پشیمانی خون که گزیدن داری؟

هر زمان شکوه ز افسردگی بزم کنی
تا که را باز خیال طلبیدن داری

یار با غیر ازین رهگذر آید میلی
یک زمان باش، اگر طاقت دیدن داری