دلم در نازکی باج از پر پروانه می گیرد
بشوی از نرگس خود، سرمه ی آتش نگاهی را

رخ آن گلعذار از بس که شاداب است، می ترسم
که موج تازگی شوید ز ابرویش سیاهی را!

چو آن سرو چمان را برکنار جو گذار افتد
کند استاده، شوق پای بوسش آب راهی را!