هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از درد فراق و ناکامی در عشق سخن می‌گوید. ستاره از غصه چشم می‌پوشد وقتی ابروی بی‌گره (معشوق) را می‌بیند. هر تلاشی برای رسیدن به لذت (چیدن گل) با رنج و مانع (خار و خس) همراه است و از چشمه وصال، جز آب حسرت نصیبی نمی‌شود.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق عاشقانه و استفاده از استعاره‌های شاعرانه ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین لحن غمگین متن برای سنین پایین مناسب نیست.
شمارهٔ ۱۲
ستاره چشم می پوشد ز غصه
چو بیند بی گره، ابروی ما را
اگر دستی به گل چیدن گشاییم
بگیرد خار و خس بازوی ما را
نمی آید به کف از چشمه ی وصل
به غیر از آب حسرت، جوی ما را
چو بیند بی گره، ابروی ما را
اگر دستی به گل چیدن گشاییم
بگیرد خار و خس بازوی ما را
نمی آید به کف از چشمه ی وصل
به غیر از آب حسرت، جوی ما را
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
