هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، بیانگر دلبستگی شاعر به معشوق (ساقی) و زیبایی‌های اوست. شاعر از دیدن روی معشوق و موهایش لذت می‌برد و دل به او سپرده است. او حتی چشمه کوثر را به آب سبوی معشوق ترجیح می‌دهد و بازگشت به سوی معشوق را هدایت به اصل خود می‌داند. در پایان، شاعر اشاره می‌کند که حتی در قیامت نیز روی معشوق نجات‌بخش خواهد بود.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نیاز به توضیح و درک بیشتری داشته باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای عرفانی ممکن است برای سنین پایین‌تر قابل درک نباشد.

شمارهٔ ۱۹

ماییم و دیدن گل روی تو ساقیا
دلبستگی به سنبل موی تو ساقیا

از آب حسن، موج به خورشید می زند
جامی که خاک خورده ز کوی تو ساقیا

بی استخاره خرد و بی صلاح هوش
دادیم دل به روی نکوی تو ساقیا

هرگز دلم به چشمه کوثر نمی کشد
تا آب خورده ام ز سبوی تو ساقیا

ما را کند هدایت رجعت به اصل خود
برگشتن پیاله به سوی تو ساقیا

طغرا اگر نهد ز جهان، مست پا به حشر
خواهد نجات یافت به روی تو ساقیا
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.