از باده پس نیامد، رنگ پریده ما
برگشتگی ندارد، صید رمیده ما

دیشب به ما درآویخت، امشب ز ما عنان تافت
گویی ندیده ما را، آن شوخ دیده ما

کندیم دل ز شمشاد، از بهر آن سهی قد
پیوند سرو گردید، شاخ بریده ما

در عاشقی نداریم رنگی ز سرخ رویی
ماند به شبنم گل، در خون تپیده ما

بر کشتزار امید، یک جو نمی نشیند
صد کوه اگر بغلتد،از آب دیده ما

طغرا ز ما بیاموز، طرز غریب گویی
هم در غزل نگه کن، هم در قصیده ما

«طغرای مشهدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir