غارتگر حیا نکنی جام باده را
نکهت فزون بود گل کم آب داده را

ابری ندیده ام که نبیند به چشم کم
این قطره های اشک ز باران زیاده را

در خوان عیش نیست به از باده شربتی
تنگی مباد رزق، سر خم گشاده را