چو رو دهد بر آن شوخ مست، رفتن ما
بود چو شیشه می، خون ما به گردن ما

به سان آینه کز نم به تیرگی افتد
به آب گریه شد از کار، چشم روشن ما

به غیر خار در آخر به ما نمی ماند
اگر چو صحن چمن، گل دمد ز دامن ما