پیرهن بس که خوش اندام شد از بوی تنت
گل شود سرو چو آید به برش پیرهنت

مزه بزمگه باده به کامش نرسید
تا لب جام نشد بوسه ربای دهنت

نشوم از تو جدا، همچو گل از نکهت خود
گر درآرد مدد بخت درآغوش منت