دلم ز قید پریدن همیشه آزاد است
دو بال بر تن من، چون دو دست صیاد است

شود ز سایه تصویر، با زمین یکسان
عمارت دل ما بس که سست بنیاد است

کسی نماند که از جور آسمان نگریست
به آدم آنچه رسیده ست، وقف اولاد است

«طغرای مشهدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir