دلم ز قید پریدن همیشه آزاد است
دو بال بر تن من، چون دو دست صیاد است

شود ز سایه تصویر، با زمین یکسان
عمارت دل ما بس که سست بنیاد است

کسی نماند که از جور آسمان نگریست
به آدم آنچه رسیده ست، وقف اولاد است