شب از رنج خمار آزرده بودم
نمی خوردم پیاله، مرده بودم!

به ذوق آنکه پاشم بر قبایت
گل مهتاب را افشرده بودم

نشد میلم به آهنگ کمانچه
ز بس تیر تغافل خورده بودم

نسیم آهم از سر وا نمی شد
چو گیسوی تو بر هم خورده بودم

سرانگشتم چرا می سوخت چون شمع؟
اگر داغ ترا نشمرده بودم