هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از عشق و ناامیدی می‌گوید. او از زیبایی معشوق و تأثیر آن بر خود سخن می‌گوید، اما در عین حال از شکستن توبه و ناامیدی خود نیز یاد می‌کند. بلندیهای همت و گذر زمان نیز از دیگر مضامین این شعر هستند. در پایان، شاعر به ناامیدی و اندوه خود اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عشق، ناامیدی و اندوه در این شعر وجود دارد که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مضامین مانند شکستن توبه و ناامیدی ممکن است برای سنین پایین مناسب نباشد.
شمارهٔ ۵۰۴
گل و می از لب و رخساره اش می ریخت هرجانب
شکستن داشت امشب توبه ام، بیهوده نشکستم
بلندیهای همت، کار خود را می کند آخر
نخواهد داشت دوران این چنین در پایه پستم
گشودم چشم تر بر سفره قسمت حباب آسا
ندیدم چیز دیگر، مشت آهی در گره بستم
شکستن داشت امشب توبه ام، بیهوده نشکستم
بلندیهای همت، کار خود را می کند آخر
نخواهد داشت دوران این چنین در پایه پستم
گشودم چشم تر بر سفره قسمت حباب آسا
ندیدم چیز دیگر، مشت آهی در گره بستم
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۰۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
