من نه ابرم، نه تو گل، بهر چه در باغ وصال
چون زمین تر شود از گریه من، خنده کنی

چون روی پیشتر از موسم گل رو به چمن
بی نیازش ز گل موسم آینده کنی

من و آن لعل روان بخش که از یک سخنش
دل اگر مرده صدساله بود، زنده کنی

بس که خوب است سراپای تنت چون خورشید
بدنما گر بود آیینه، خوشاینده کنی