شب بی‌خبرم حرف فراقت به زبان رفت
گوشم به خروش آمد و هوشم به فغان رفت

روید چو ز خاکم جگر پاره بهاران
دانند که بر ما چه ز بیداد خزان رفت

ز آن غنچه طلب نکهت همت که لب خویش
نالوده به یک خنده ز گلزار جهان رفت

بیهوده درین بادیه مشتاب که از شوق
نقش قدم کعبه روان هم پی‌شان رفت

بگداخت ز بس از تب هجر تو فصیحی
شب سوی عدم دست به دامان فغان رفت

«فصیحی هروی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir