هوش مصنوعی:
این شعر بیانگر ناامیدی و اندوه شاعر از تغییر روزگار و برگشت ناگهانی خوشی‌هاست. او از بازگشت بهار، نغمه‌ها و میوه‌هایی که زمانی شادی‌آور بودند، اما اکنون فقط یادآور درد هستند، سخن می‌گوید. همچنین، اشاره‌ای به ناپایداری بخت و اقبال دارد که گاه پیاده می‌آید و سوار برمی‌گردد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق فلسفی و عاطفی مانند ناپایداری زندگی، اندوه و ناامیدی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد یا باعث ایجاد احساسات منفی شود. این متن更适合 افرادی که تجربه‌ی زندگی بیشتری دارند و می‌توانند با این مضامین ارتباط برقرار کنند.
شمارهٔ ۱۲۲
دیدی که چو بخت یار برگردید
چون دید که روزگار برگردید
هر خنده که بر گلم بهار افشاند
پی بر پی نوبهار برگردید
هر ناله که از دل فگار آمد
هم سوی دل فگار برگردید
هر نغمه که زنده داشت گوشم را
هم باز به سوی تار برگردید
هر میوه که از تف جگر پختم
در سینه شاخسار برگردید
چون می‌آمد پیاده آمد بخت
در برگشتن سوار برگردید
افسردگی دل فصیحی بین
بی داغ ز لاله‌زار برگردید
چون دید که روزگار برگردید
هر خنده که بر گلم بهار افشاند
پی بر پی نوبهار برگردید
هر ناله که از دل فگار آمد
هم سوی دل فگار برگردید
هر نغمه که زنده داشت گوشم را
هم باز به سوی تار برگردید
هر میوه که از تف جگر پختم
در سینه شاخسار برگردید
چون می‌آمد پیاده آمد بخت
در برگشتن سوار برگردید
افسردگی دل فصیحی بین
بی داغ ز لاله‌زار برگردید
وزن: مفعول مفاعلن مفاعیلن (هزج مسدس اخرب مقبوض)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
