گرت بود جگری سوختن ز داغ آموز
ورت هوای شکفتن بود ز باغ آموز

چو روزگار شود تیره بر تو روشن شو
طریق ما ز گهرهای شب چراغ آموز

به نکهتی ز گلستان دهر خرم باش
تو کیمیای قناعت هم از دماغ آموز

فروش جسم و ز بازار شعله جان بستان
وگر ندانی این شیوه از چراغ آموز

به جان مضایقه با دشمنان خویش مکن
بیا به میکده و همت از ایاغ آموز

چنان بخند که لب هم نگردد آگه از آن
ادب ز انجمن شاهدان باغ آموز

مریز داغ به صحرا مرید گلشن باش
ترا که گفت فصیحی روش ز زاغ آموز