به بوی درد پریشان زلف یار شدم
نه صید دوست که صید دل فگار شدم

روم به کوثر و خمیازه هوس نکشم
به کوی باده به دریوزه خمار شدم

حدیث فیض تماشای سنبل و گل دوست
ز من شنو که خزان بودم و بهار شدم

نوای شکر شهادت شنیدم از لب خضر
به مهربانی تیغت امیدوار شدم

نهان ز فیض بهارم درین چمن کشتند
که سبز ناشده نومید برگ و بار شدم

دمید صبح رخش دوش پیشتر ز سحر
ز روی ناله ناکرده شرمسار شدم

مرا ز باغ فصیحی بهار بیرون کرد
به دشت رفتم و از داغ لاله‌زار شدم

«فصیحی هروی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir