گر شاهد غم جلوه کند کام نگیرم
ور خون جگر باده شود جام نگیرم

بادم که به گل نیست مرا تاب نشستن
در باغ درون آیم و آرام نگیرم

از بس که مرا داغ تو با برگ و نوا ساخت
عمر ابد از آب خضر وام نگیرم

کوته نظرم گرنه چو خورشید جمالت
فیض سحر از قافله شام نگیرم

دامی‌ست فصیحی ز نفس بافته عمرم
چون صید غم و غصه بدین دام نگیرم