هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از حافظ، با استفاده از استعاره‌های شراب و میخانه، به مفاهیم عمیق روحانی و عرفانی اشاره دارد. شاعر از ساقی می‌خواهد تا با نوشیدن شراب، دنیای مادی را پشت سر بگذارد و به حقیقت وجودی دست یابد. این شعر پر از نمادهای عرفانی مانند شراب، میخانه، گل، و کعبه است که همگی به سفر روحانی و جستجوی حقیقت اشاره دارند.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات به شراب و میخانه ممکن است نیاز به توضیح و تفسیر داشته باشد تا به درستی فهمیده شود.
شمارهٔ ۲۰۴
ساقی به سودا جام رو کن
تسخیر ولایت سبو کن
بی گل چو حباب خانه‌ها ساز
دیوار و درش ز آبرو کن
خمیازه صبح دیرمان شد
این چاک به جرعه‌ای رفو کن
ته جرعه بر آفتاب افشان
بی بوی گلی‌ست مشکبو کن
گنجینه عمر جاودان را
گه جام لقب گهی سبو کن
مژگان بردار و خانه چشم
از گرد نظاره رفت و رو کن
میخانه که دیده نشاط است
از اشک نیاز شست و شو کن
چون کعبه به راه ما فصیحی
شو خانه بدوش و جست و جو کن
تسخیر ولایت سبو کن
بی گل چو حباب خانه‌ها ساز
دیوار و درش ز آبرو کن
خمیازه صبح دیرمان شد
این چاک به جرعه‌ای رفو کن
ته جرعه بر آفتاب افشان
بی بوی گلی‌ست مشکبو کن
گنجینه عمر جاودان را
گه جام لقب گهی سبو کن
مژگان بردار و خانه چشم
از گرد نظاره رفت و رو کن
میخانه که دیده نشاط است
از اشک نیاز شست و شو کن
چون کعبه به راه ما فصیحی
شو خانه بدوش و جست و جو کن
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
