ای سیدی که نور سیادت ز روی تو
رخشد چنان که از تتق صبح آفتاب

طفلان شوخ‌طبع معانی ز خاطرت
عریان چو سوی صفحه شتابند بی‌ حجاب

ناموس دودمان سخن چون که کلک تست
بافد به رویشان ز نفس عنبرین نقاب

لفظی که فیض طبع تو معنی درو نریخت
نزد خرد شکسته سفالی‌ست بی‌شراب

تبخاله جوشد از لب نازک‌دلان فکر
در عهد تو گر از قدح گل خورند آب

اکسیری ضمیرت از اکسیر فکر ساخت
خورشید از صحیفه و از دوده زر ناب

طبعم که گاه نغمه طراری به بزم فکر
شرمنده‌تر ز تار گسسته است در باب

دارد شکسته‌تر ز دل من نوایکی
گر خود همه خطاست به گوشت بود صواب

روشن دل تو کش به هزار آب و تاب ساخت
معمار‌ «کن» ز خشت و گل صبح و آفتاب

گویند تیره شد ز دم دود مشربم
ز آن گونه کآفتاب ز گستاخی سحاب

انکار خود نمی‌کنم اما ز حضرتت
دارم سوالکی ز کرم لطف کن جواب

تو خود همان شگرف بهاری که خون خشک
در داغ لاله از نم خلقت شود گلاب

من هم نه زلف دلبر و نه شاهد غمم
کز من به هرزه خانه دلها شود خراب

پس من چرا به هرزه گشایم زبان خویش
با تشنگان نزاع کنم بر سر سراب

ای خوش متاع‌تر دلت از کاروان مصر
دیگر مریز در قدح شکوه زهر ناب

خود زهر گفتم و ز محبت خجل شدم
شهدست در مذاق شهید وفا عتاب

چون شانه صد زبان شده‌ام تا قسم خورم
اما به زلف دوست نه با آیت و کتاب

کز من بغیر مهر و وفا هیچ سر نزد
شرمنده نیستم ز محبت به هیچ باب

مانا که در دل تو گذشتم که تیره شد
آن بوسه گاه رحمت ازین آیت عذاب

ور زآنکه عذرهای منت دلپذیر نیست
ختم سخن کنم به یکی حرف ازین کتاب

من جاهلم ز جهل نخیزد بجز خطا
تو عاقلی ز عقل نزیبد مگر صواب