زمین عفو کسی بوسه میزند گنهم
که سیل سیل کرم زان تراب می‌جوشد

چمن طراز وفا میرزا غیاث‌الدین
که دولتش ز عنان و رکاب می‌جوشد

ندانم این چه لقب بود لیک می‌بینم
که از ضمیر و زبان آفتاب می‌جوشد

ترا دلیل بلنداختری همین کافی‌ست
که از انامل تو فتح باب می‌جوشد

در ترا خلف کعبه خواندم و خجلم
که کعبه را نه جباه از جناب می‌جوشد

بهار خلق ترا چون ستایم از نفسم
چمن چمن گل معجز نقاب می‌جوشد

وگر ز روی تو روشن کنم چراغ ثنا
عرق ز ناصیه آفتاب می‌جوشد

کند چو طره پریشان سواد توقیعت
ز رشته‌های خرد پیچ و تاب می‌جوشد

شود ز مژده ناسور زخم ما مدهوش
که از زمین و زمان مشک ناب می‌جوشد

فسون خلق تو بر افعی قلم خواندم
که جای زهر ز کامش گلاب می‌جوشد

وگرنه زهر فشانیست کز بن دندان
همیشه بیهده زهر عتاب می‌جوشد

لب عتاب تو آنجا که در سوال آید
نمک ز سینه ریش جواب می‌جوشد

وگرز لطف شوی گل‌فشان شهیدان را
شکر ز گوش ز فیض خطاب می‌جوشد

صفا سرشتا صافی دلا خداوندا
چه شد که طبع تو از انقلاب می‌جوشد

چه شد چه شد که به یاد گلوی تشنه لبان
ز کام تیغ تو خونین لعاب می‌جوشد

سبک عنانی جنگ و گران رکابی صلح
دو چشمه‌اند کزیشان دو آب می‌جوشد

ازین ز سینه دریا سراب می‌روید
وز آن ز کوثر رحمت عذاب می‌جوشد

به راه عذر سبک پویه چون شود خردم
روان ز هر بن مو اضطراب می‌جوشد

گران رکابی صلحت چویاد می‌آرم
سکون ز سعی و درنگ از شتاب می‌جوشد

درین دو روز که شد تنگ خلق مرحمتت
تنم ز غصه چو خون کباب می‌جوشد

ز دیده اشک به صد در د و داغ می‌روید
ز سینه آه به صد پیچ و تاب می‌جوشد

ز تشنگی جگرم می‌مکید شعله کنون
هزار چشمه خون ز آن سراب می‌جوشد

مران سمند تلافی به روی تربت من
که غصه تا به عنان و رکاب می‌جوشد

تو گر خطاب کنی با دو چشم گریان کن
کزین دو چشمه زلال جواب می‌جوشد

وگرنه ناطقه خشک لب کجا و جواب
کزان سراب همه موج ناب می‌جوشد

نگویمت که مرا آرزوی پا‌بوس است
کزین کتان هوس ماهتاب می‌جوشد

ولیک غنچه فکرم ز شاخسار ضمیر
همه به شکل هلال رکاب می‌جوشد

به لطف گو که از و آستین‌فشان مگذر
ز پای تا سرت ار اجتناب می‌جوشد

به عفو گو که نظر زان گناهکار مپوش
گرت زهر مژه طوفان خواب می‌جوشد

همیشه تا که زلال نظام و درد خلل
ز چشمه‌سار خطا و صواب می‌جوشد

نظام عافیتت باد از خلل خالی
که آب هشت چمن زین سحاب می‌جوشد