ای آن که ز نور صبح چراغت
افروخته شد چو از حیا روی

افروز چراغ عیش ما را
ز آن تازه گیای آشنا روی

زآن جوهر آشنا که آمیخت
با هر نفسی چو با صبا بوی

صد گل چمن دماغ را زوست
چون سنبل زلف دوست خودروی

ز آن شعله که هر خرام دودش
دارد لب زمزمی ثناگوی

آویزد گرد عارض حسن
صد حلقه زلف عنبرین بوی

ز آن سینه عاشقان که آهش
از بس که گرفته با ادب خوی

در زمزم صدق آورد غسل
و آن گاه به سوی لب نهد روی