دگرم زدست ماهی شده دل هزار پاره
که گشاده باده بر من زقضا در نظاره

نزنی گرم به ناوک ز قضا چنان بنالم
که شود ز آه من خون به دل فلک ستاره

ز غمت چنان بربزم ز دو دیده بحر خونی
که نه آسمان نیابد ز شنا ره کناره

ز من ار دریغ داری تو سنان به جای خویش است
دل پاره چون کنم من به برتو در شماره

من و وصل دوست هر جا که شود میسر آن به
که به کار خیر حاجت نبود به استخاره