سوگند خورده‌ایم به موی تو بارها
تا بگذریم در غمت از اختیار‌ها

گفتم که دل به زلف تو گیرد مگر قرار
زان بی خبر که داده به یاد او قرار‌ها

داند کسی که روزش از آن طره گشته شام
بر عاشقان گذشته چسان روزگار‌ها

گیرم مگر که دامنت اندر رهی به کف
چون خاک شدن نشیمن من رهگذار‌ها

شرم آیدم به جان تو کائی مرا به سر
بینی چه کرد عشق تو با جان نثار‌ها

شاید یک اَرزِ حال غریبی کنی سراغ
کز عشق تست در به دراندر دیار‌ها

ز آغاز عمر پیشه ی من بود درد و غم
تا چون بود زعشق تو انجام کار‌ها

تا رو نهادم از غم عشقت به کوه و دشت
شستی زروی سیل سر شکم غبار‌ها

چون می‌زدم به وادی سرگشتگی قدم
یارا نبود سرکشی از زخم خار‌ها

در سوزش فراق تو هر شام تا سحر
بد موی بر تنم همه چون نیش مار‌ها

بیرون دلی ز حلقه ی زلفت یکی کجاست
کاری به دام و بندیش آسان به تار‌ها

مانا به وعده ی تو هنوزم امیدوار
چشم ار چه شد سفید همی ز انتظار‌ها

آن کس که شد زنرگس مستت غرابه نوش
می‌نشکند ز ساغر و جامش خمار‌ها

خط بر دمید گرد رخت یا کشیده‌‌اند
بر باغ گل ز سبزه ی ریحان حصار‌ها

با طلعت تو فارغم از باغ و گل که هست
شرمنده پیش روی بدیعت بهار‌ها

رفت آنچه بود جز غم روی تو در نظر
ما را بس است یاد تو از یادگار‌ها

داند کمال شعر کجا هر مکدری
شعر صفی است آیت صفوت شعار‌ها

«صفی علیشاه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir