شستند به می خرقه ی آلوده ی ما را
کردند منزه ز دغل دوده ی ما را

بشکست و فرو کوفت چو در هاون تسلیم
بر باد فنا داد فلک سوده ی ما را

بود از کرم پیر خرابات اگر داد
صد‌ گونه عطا خدمت بیهوده ی ما را

ای شیخ مبر وقت خود از وعده ی معدوم
در میکده بین نعمت موجوده ی ما را

رفتیم تهی دست به میخانه که کردند
پیموده‌تر این ساغر بیموده ی ما را

افزود به ما پیر مغان زاهد اگر کاست
هرگز نتوان کاستن افزوده ی ما را

می‌گفت صفی بر در میخانه که از عشق
معمار ازل ریخته شالوده ی ما را