گویند که من بر کف در راه تو سر دارم
از سر بسرت گر خود عمریست خبر دارم

عرض س و جان کردن باشد عجب از عاشق
هست از سر و ننگ آن خاکی که بسر دارم

هیچ از دهنت رمزی با کس نتوانم گفت
با آنکه بهر موئی تقریر دیگر دارم

اندست که می‌بودم بر گردن و گیسویت
هجر تو چنانم کرد کاکنون بکمر دارم

طوفانی بحر عشق من دانم و دل زیرا
از موج غمت هر دم صد زیر و زبر دارم

هرگز نشوم دیگر پا بند قیامت‌ها
تا قامت و رفتارت در مد نظر دارم

لعل لب نوشینت آمد بسخن یادم
این شیوه شیرین راز آن تنگ شکر دارم

من دلق ریائی را در میکده‌ها شستم
سودای تصوف را ب دامن تر دارم

بالای بلندت کرد چندانکه زمین گیرم
زان شاخ صنوبر باز امید ثمر دارم

اندیشه آغوشت می‌کرد صفی وقتی
سودای جوانی را پیرانه به سر دارم