عادت ابروی تست فته در انداختن
آفت عالم شدن تیغ بقهر آختن

زلف ترا شیوه است دل ببر آویختن
روی ترا در خور است دیدن و جان باختن

یکتنه خال تر است شکوت غارتگری
از طرفی خاستن بر سپهی تاخن

ماند گرفتار خار گل که برؤیت شکفت
گشت زمین‌گیر سر و پیش تو ز افراختن

ز آتش عشق تو جان گر بگذارد رواست
نیست در این سوز و تب چاره بگداختن

چشم شناسا نداشت هر که بجمعت ندید
کوردلان را سزاست دیدن و نشاختن

غفلت و نیسان ماست عادت بیچارگی
از تو فرامش مباد عادت بنواختن

در غلیانم مغی بر در میخانه گفت
جان و سر اینجا بناست یکسره در باختن

در ره عشق ای صفی این بود اول قدم
ز آتش دل سوختن با غم جان ساختن