سوادالوجه فی‌الدارین رازیست
که از بهر فقیران امتیازیست

از آن فقر حقیقی مرتسم شد
رجوع عبد بر اصل عدم شد

بدنیا و آخرت پنهان و پیدا
فنا فی‌الله گردید او بیکجا

از آن کارسیه رویان بکام است
هولله است هر فقری تمام است

سوادالوجه چون گشتی زدارین
ز پیشت خاست یکجا گرد کونین

نه عالم ماند و نی آثار عالم
نه یاد خلق و نه دیدار عالم

چنان ثابت کند در خود فنا را
که نه خود را بداند نه خدا را

ز عارف حیرت اندر حیرت اینست
فنای فی‌الفنا در وحدت اینست

چون کونینش ز خاطر شد فراموش
نداند هم که یارستش هم آغوش

سوادالوجه دون اینمقام است
در اینجا فقرها تام التمام است

در اینجا جای تقریر و بیان نیست
ز فقر و از فقیر اینجا نشان نیست

«صفی علیشاه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir