بود عبدالعظیم آنکو ز رتبت
کند بر وی تجلی حق بعظمت

پس او آرد تذلل در ولایت
ادای حق عظمت را بغایت

بچشم خلق پس ذات قدیمش
ز عظم خویش بنماید عظیمش

نماید مرتفع ذکر و ثنایش
میان خلق از حسن ولایش

چو خالی شد ز خویش از فرط ذلت
رسد تو قیرش از سلطان عزت

بهر کس افتد از عظمت نگاهش
شود او در تذلل خاک راهش