هوش مصنوعی:
متن بالا به موضوع حیات و زندگی از دیدگاه عرفانی می‌پردازد. در این اشعار، حیات حقیقی به خداوند نسبت داده شده و بیان می‌شود که همه موجودات به واسطه او زنده هستند. انسان به عنوان تجلی‌گاه اسم «حی» (زنده) معرفی شده و نقش او در حیات بخشیدن به سایر موجودات مورد تأکید قرار گرفته است.
رده سنی:
16+
محتوا دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، این اشعار نیاز به دانش پایه‌ای از ادبیات عرفانی و فلسفه اسلامی دارند.
بخش ۳۱۴ - عین‌الحیوه
بود عین الحیوتت باطن حی
هر آن زان چشمه نوشد جرعه وی
نیابد بر حیاتش ره مماتی
که یابد از حیات حق حیاتی
بود پس زنده هر شیئ بعالم
حیات اوست زین انسان اعظم
چو بر حق زنده هر چیزیست ز اشیاء
که جز او را حیاتی نیست اصلا
هر آدم جلوه‌گاه اسم حی شد
سبب او بر حیات کل شی‌ء شد
هر آن زان چشمه نوشد جرعه وی
نیابد بر حیاتش ره مماتی
که یابد از حیات حق حیاتی
بود پس زنده هر شیئ بعالم
حیات اوست زین انسان اعظم
چو بر حق زنده هر چیزیست ز اشیاء
که جز او را حیاتی نیست اصلا
هر آدم جلوه‌گاه اسم حی شد
سبب او بر حیات کل شی‌ء شد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بخش ۳۱۳ - عین‌الاله و عین العالم
گوهر بعدی:بخش ۳۱۵ - العید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
